Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

are extant

  • 1 Seneca

    Sĕnĕca, ae, m., a surname (cognomen) in the gens Annaea. The most famous are,
    I.
    M. Annaeus Seneca, a native of Corduba (in Hispania Baetica), a celebrated rhetorician in the time of Augustus and Tiberius, whose writings (Controversiae and Suasoriae) are now extant only in fragments, Quint. 9, 2, 42; 9, 2, 98; v. Teuffel, Röm. Lit. § 264.—
    II.
    His son, L. Annaeus Seneca, a Stoic philosopher, instructor of Nero; of whom are extant, in prose, philosophical treatises, letters, and a satire upon the Emperor Claudius (Apocolocyntosis), Quint. 10, 1, 125 sqq.; Lact. 5, 9, 19; Tac. A. 12, 8;

    and in poetry eight tragedies, mostly founded on Greek originals which are still preserved, besides a few epigrams. The poetical works have been by many scholars referred to a later age, but they are now commonly accepted as authentic,

    Quint. 9, 2, 8; Sid. Carm. 9, 231; v. Teuffel, Röm. Lit. § 282 sqq.

    Lewis & Short latin dictionary > Seneca

  • 2 habeō

        habeō uī (old perf subj. habessit for habuerit, C.), itus, ēre    [HAB-], to have, hold, support, carry, wear: arma: anulum: arma hic paries habebit, H.: coronam in capite: soccos et pallium: catenas: Faenum in cornu, H.: aquilam in exercitu, S.— To have, hold, contain: quod (fanum) habebat auri: non me Tartara habent, V.: quem quae sint habitura deorum Concilia, etc., V.: Quae regio Anchisen habet? V.: quod habet lex in se: suam (nutricem) cinis ater habebat, V.— To have, hold, occupy, inhabit: urbem, S.: arcem: quā Poeni haberent (sc. castra), L.: Hostis habet muros, V. —Of relation or association, to have: in matrimonio Caesenniam: eos in loco patrui: uxores: patrem: (legionem) secum, Cs.: apīs in iubā: mecum scribas: quibus vendant, habere, Cs.: conlegam in praeturā Sophoclem: civitates stipendiarias, Cs.: cognitum Scaevolam: inimicos civīs: duos amicissimos: eum nuptiis adligatum: quem pro quaestore habuit.— To have, be furnished with: voltum bonum, S.: pedes quinque: Angustos aditūs, V.: manicas, V.— To have, hold, keep, retain, detain: haec cum illis sunt habenda (opp. mittenda), T.: si quod accepit habet: Bibulum in obsidione, Cs.: in liberis custodiis haberi, S.: in vinculis habendi, S.: mare in potestate, Cs.: in custodiam habitus, lodged, L.: ordines, preserve, S.: alios in eā fortunā, ut, etc., L.: exercitus sine inperio habitus, S.: Marium post principia, station, S.: Loricam Donat habere viro, gives to keep, V.: inclusum senatum.—Of ownership or enjoyment, to have, own, possess, be master of: agros: Epicratis bona omnia: in Italiā fundum: quod non desit, H.: (divitias) honeste, enjoy, S.: (leges) in monumentis habemus, i. e. are extant: sibi hereditatem: illam suas res sibi habere iussit (the formula of divorcing a wife): in vestrā amicitiā divitias, S.: nos Amaryllis habet, has my love, V.: habeo, non habeor a Laide: habet in nummis, in praediis, is rich: ad habendum nihil satis esse: amor habendi, V.: Unde habeas, quaerit nemo, sed oportet habere, Iu.— To have, get, receive, obtain: a me vitam, fortunas: imperium a populo R.: habeat hoc praemi tua indignitas: granum ex provinciā: plus dapis, H.: Partem opere in tanto, a place, V.: graviter ferit atque ita fatur, Hoc habet, it reaches him, V.: certe captus est, habet! (i. e. volneratus est) T.— To find oneself, be, feel, be situated, be off, come off: se non graviter: bene habemus nos: praeclare se res habebat: quo pacto se habeat provincia: bene habent tibi principia, T.: bene habet, it is well: atqui Sic habet, H.: credin te inpune habiturum? escape punishment, T.: virtus aeterna habetur, abides, S.— To make, render: uti eos manifestos habeant, S.: pascua publica infesta, L.—With P. perf. pass., periphrast. for perf act.: vectigalia redempta, has brought in and holds, Cs.: domitas libidines: quae conlecta habent Stoici: de Caesare satis dictum: pericula consueta, S.: neque ea res falsum me habuit, S.: edita facinora, L.— To treat, use, handle: duriter se, T.: equitatu agmen adversariorum male, Cs.: exercitum luxuriose, S.: eos non pro vanis hostibus, sed liberaliter, S.: saucii maiore curā habiti, L.— To hold, direct, turn, keep: iter hac, T.: iter ad legiones, Cs.— To hold, pronounce, deliver, utter, make: orationem de ratione censoriā: contionem ad urbem: post habitam contionem: gratulationibus habendis celebramur: quae (querelae) apud me de illo habebantur: verba.— To hold, convene, conduct, cause to take place: comitia haberi siturus: senatum, Cs.: censum: Consilium summis de rebus, V.— To hold, govern, administer, manage, wield: rem p., S.: qui cultus habendo Sit pecori, V.: animus habet cuncta, neque ipse habetur, S.: aptat habendo Ensem, V.—Of rank or position, to hold, take, occupy: priores partīs Apud me, T.: Statum de tribus secundarium.—Fig., to have, have in mind, entertain, cherish, experience, exhibit, be actuated by: si quid consili Habet, T.: alienum animum a causā: tantum animi ad audaciam: plus animi quam consili: amorem in rem p.: in consilio fidem: gratiam, gratias habere; see gratia.— To have, have in mind, mean, wish, be able: haec habebam fere, quae te scire vellem, this was in substance what, etc.: haec habui de amicitiā quae dicerem: quod huic responderet, non habebat: haec fere dicere habui de, etc.: illud adfirmare pro certo habeo, L.—Prov.: quā digitum proferat non habet.—With P. fut. pass., to have, be bound: utrumne de furto dicendum habeas, Ta.: si nunc primum statuendum haberemus, Ta. — To have, have in mind, know, be acquainted with, be informed of: regis matrem habemus, ignoramus patrem: habes consilia nostra, such are: In memoriā habeo, I remember, T.: age, si quid habes, V.—With in animo, to have in mind, purpose, intend, be inclined: rogavi, ut diceret quid haberet in animo: istum exheredare in animo habebat: hoc (flumen) transire, Cs.: bello eum adiuvare, L. — To have in mind, hold, think, believe, esteem, regard, look upon: neque vos neque deos in animo, S.: haec habitast soror, T.: alquos magno in honore, Cs.: Iunium (mensem) in metu, be afraid of: omnīs uno ordine Achivos, all alike, V.: hi numero inpiorum habentur, Cs.: quem nefas habent nominare: deos aeternos: habitus non futtilis auctor, V.: cum esset habendus rex: non nauci augurem: cuius auctoritas magni haberetur, Cs.: id pro non dicto habendum, L.: sic habeto, non esse, etc.: non necesse habeo dicere: eam rem habuit religioni, a matter of conscience: ludibrio haberi, T.: duritiam voluptati, regard as pleasure, S.— To have, have received, have acquired, have made, have incurred: a me beneficia, Cs.: tantos progressūs in Stoicis.—With satis, to have enough, be content, be satisfied: sat habeo, T.: a me satis habent, tamen plus habebunt: non satis habitum est, quaeri, etc.— To have, be characterized by, exercise, practise: salem, T.: habet hoc virtus, ut, etc., this is characteristic of merit: locus nihil habet religionis: celerem motum, Cs.: neque modum neque modestiam, S.: silentium haberi iussit, observed, S.: habebat hoc Caesar, quem cognorat, etc., this was Caesar's way: ornamenta dicendi.— To have, involve, bring, render, occasion, produce, excite: primus adventus equitatūs habuit interitum: habet amoenitas ipsa inlecebras: latrocinia nullam habent infamiam, Cs.— To hold, keep, occupy, engage, busy, exercise, inspire: hoc male habet virum, vexes, T.: animalia somnus habebat, V.: sollicitum te habebat cogitatio periculi: Qui (metus) maior absentīs habet, H.— To take, accept, bear, endure: eas (iniurias) gravius aequo, S.: aegre filium id ausum, L.— To keep, reserve, conceal: Non clam me haberet quod, etc., T.: secreto hoc audi, tecum habeto.— To keep, spend, pass: adulescentiam, S.: aetatem procul a re p., S.—With rem, to have to do, be intimate: quocum uno rem habebam, T.
    * * *
    habere, habui, habitus V
    have, hold, consider, think, reason; manage, keep; spend/pass (time)

    Latin-English dictionary > habeō

  • 3 Claudianus

    Lewis & Short latin dictionary > Claudianus

  • 4 Servilia

    I.
    Masc.
    A.
    C. Servilius Ahala, Liv. 4, 13 sq.; v. Ahala.—
    B.
    Cn. and Q. Servilius Caepio, consuls, the former A.U.C. 613, the latter the following year, Cic. Font. 11, 23; cf. id. Brut. 25, 97; 25, 43; 25, 161; id. Att. 12, 5, 3 al.—
    C.
    Another Cn. Servilius Caepio, Cic. Att. 12, 20, 2.—
    D.
    Q. Servilius Caepio, consul A.U.C. 648, Vell. 2, 1, 3; cf. Cic. Brut. 35, 135; id. de Or. 2, 28, 124; id. Inv. 1, 49, 92.—
    E.
    Q. Servilius Caepio, quœstor A.U.C. 654, Auct. Her. 1, 12, 21; 2, 12, 17; Cic. Fragm. Scaur. 1, 2, 45 B. and K. al.—Others of the same name are mentioned, Cic. Fin. 3, 2, 8; id. Fam. 3, 10, 2; 3, 11, 1; id. Q. Fr. 1, 3, 7.—
    F.
    C. Servilius Casca, an assassin of Cœsar, Cic. Phil. 2, 11, 27.—
    G.
    P. Servilius Casca, an assassin of Cœsar, Cic. Phil. 2, 11, 27; id. Ep. ad Brut. 1, 17, 1; id. Att. 16, 15, 3 al. —
    H.
    C. Servilius Glaucia, prœtor, slain by Marius A.U.C. 654, Cic. Brut. 62, 224; id. Cat. 3, 6, 15.—
    K.
    C. Servilius Isauricus, a successful general, a friend of Cicero, Cic. Att. 12, 21, 1; id. Prov. Cons. 9, 22 et saep. —
    L.
    Another P. Servilius Isauricus, proconsul in Asia A.U.C. 708, to whom are addressed the letters, Cic. Fam. 13, 66-72; cf. id. Q. Fr. 2, 3, 2; 3, 4, 6.—
    II.
    Fem. Servilia, Cic. Att. 14, 21, 3; 15, 11, 1; 15, 12, 1 al.— Hence,
    A.
    Servīlĭus, a, um, adj., of or belonging to a Servilius, Servilian; familia, Plin. 34, 13, 38, § 137:

    lex, scilicet judiciaria, introduced by Q. Servilius Caepio,

    Cic. de Or. 2, 55, 223; id. Clu. 51, 140, id. Brut. 43, 161; Tac. A. 12, 60:

    de pecuniis repetundis, by C. Servilius Glaucia,

    id. Rab. Post. 4, 9; id. Balb. 24, 54; id. Scaur. 1, 2; Ascon. ap. Scaur. p. 21; single fragments of which, still extant, are collected and explained in C. A. Klenze, Fragmenta legis Serviliae, Berol. 1825: agraria, proposed by P. Servilius Rullus, but defeated through the opposition of Cicero (Oratt. de lege Agr. III.);

    Servilius lacus,

    a place in Rome, in the eighth region, Cic. Rosc. Am. 32, 89; Sen. Prov 3, 7; cf. Fest. pp. 238 and 139.—
    B.
    Servīlĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Servilius, Servilian; horti, Suet. Ner. 47; Tac. A. 15, 55; id. H. 3, 38; cf. Plin. 36, 5, 4, § 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Servilia

  • 5 Servilius

    I.
    Masc.
    A.
    C. Servilius Ahala, Liv. 4, 13 sq.; v. Ahala.—
    B.
    Cn. and Q. Servilius Caepio, consuls, the former A.U.C. 613, the latter the following year, Cic. Font. 11, 23; cf. id. Brut. 25, 97; 25, 43; 25, 161; id. Att. 12, 5, 3 al.—
    C.
    Another Cn. Servilius Caepio, Cic. Att. 12, 20, 2.—
    D.
    Q. Servilius Caepio, consul A.U.C. 648, Vell. 2, 1, 3; cf. Cic. Brut. 35, 135; id. de Or. 2, 28, 124; id. Inv. 1, 49, 92.—
    E.
    Q. Servilius Caepio, quœstor A.U.C. 654, Auct. Her. 1, 12, 21; 2, 12, 17; Cic. Fragm. Scaur. 1, 2, 45 B. and K. al.—Others of the same name are mentioned, Cic. Fin. 3, 2, 8; id. Fam. 3, 10, 2; 3, 11, 1; id. Q. Fr. 1, 3, 7.—
    F.
    C. Servilius Casca, an assassin of Cœsar, Cic. Phil. 2, 11, 27.—
    G.
    P. Servilius Casca, an assassin of Cœsar, Cic. Phil. 2, 11, 27; id. Ep. ad Brut. 1, 17, 1; id. Att. 16, 15, 3 al. —
    H.
    C. Servilius Glaucia, prœtor, slain by Marius A.U.C. 654, Cic. Brut. 62, 224; id. Cat. 3, 6, 15.—
    K.
    C. Servilius Isauricus, a successful general, a friend of Cicero, Cic. Att. 12, 21, 1; id. Prov. Cons. 9, 22 et saep. —
    L.
    Another P. Servilius Isauricus, proconsul in Asia A.U.C. 708, to whom are addressed the letters, Cic. Fam. 13, 66-72; cf. id. Q. Fr. 2, 3, 2; 3, 4, 6.—
    II.
    Fem. Servilia, Cic. Att. 14, 21, 3; 15, 11, 1; 15, 12, 1 al.— Hence,
    A.
    Servīlĭus, a, um, adj., of or belonging to a Servilius, Servilian; familia, Plin. 34, 13, 38, § 137:

    lex, scilicet judiciaria, introduced by Q. Servilius Caepio,

    Cic. de Or. 2, 55, 223; id. Clu. 51, 140, id. Brut. 43, 161; Tac. A. 12, 60:

    de pecuniis repetundis, by C. Servilius Glaucia,

    id. Rab. Post. 4, 9; id. Balb. 24, 54; id. Scaur. 1, 2; Ascon. ap. Scaur. p. 21; single fragments of which, still extant, are collected and explained in C. A. Klenze, Fragmenta legis Serviliae, Berol. 1825: agraria, proposed by P. Servilius Rullus, but defeated through the opposition of Cicero (Oratt. de lege Agr. III.);

    Servilius lacus,

    a place in Rome, in the eighth region, Cic. Rosc. Am. 32, 89; Sen. Prov 3, 7; cf. Fest. pp. 238 and 139.—
    B.
    Servīlĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Servilius, Servilian; horti, Suet. Ner. 47; Tac. A. 15, 55; id. H. 3, 38; cf. Plin. 36, 5, 4, § 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Servilius

  • 6 cōn-stō

        cōn-stō stitī, statūrus, āre,    to agree, accord, be consistent, correspond, fit: constetne, oratio cum re: humanitati tuae: ut idem omnibus sermo constet, L.: sibi, to be consistent: mihi, H.: sibi et rei iudicatae: auri ratio constat, the account is correct.—To stand firm, be immovable: priusquam constaret acies, closed their ranks, L.—Fig., to be firm, be unmoved, abide, be unchanged, last, persevere, endure: uti numerus legionum constare videretur, Cs.: utrimque constitit fides, kept faith, L.: dum sanitas constabit, Ph.: animo constat sententia, V.: mente: auribus, L.: summā omnia constant, remain the same, O.: cuncta caelo sereno, a perfectly serene sky, V.: non in te constitit idem Exitus, with a different result in your case, O.—To be certain, be ascertained, be known, be settled, be established: quae opinio constat ex litteris, is supported by: praeceptori verborum regula constet, be familiar to, Iu.: cum hoc constet, Siculos petisse: dum haec de Oppianico constabunt: quod inter omnīs constat, as everybody knows: constare res incipit ex eo tempore, L.: momenta per cursores nuntiata constabant, Ta.: quod nihil nobis constat, we have no positive information, Cs.: ante quam plane constitit: Caesarem esse bellum gesturum constabat, there was no doubt, Cs.: mihi virtutem cuncta patravisse, became satisfied, S.: omnibus constabat oportere, etc., were convinced, Cs.: quae (maleficia) in eo constat esse, certainly are: inter Hasdrubalem et Magonem constabat, fore, etc., L.: in fontīs vitium venisse, O.: apud animum, utrum, etc., L.—To be fixed, be determined, be resolved: quae nunc animo sententia constet, V.: mihi quidem constat, ferre, etc., I am resolved: neque Bruto constabat, quid agerent, had fully decided, Cs.: probarentne parum constabat, could not decide, S.—To exist, be extant, remain: si ipsa mens constare potest: ut ad alterum R litterae constarent integrae. — To consist of, be composed of: conventus, qui ex variis generibus constaret, Cs.: Asia constat ex Phrygiā, Mysiā, etc.: (virtus) ex hominibus tuendis: (ius) e dulci olivo, H.: pecuniae reditus constabat in urbanis possessionibus, was derived from, N.: domūs amoenitas silvā constabat, N.—To depend, be dependent: victoriam in cohortium virtute, Cs.: suum periculum in alienā salute, Cs.—To stand at, cost: prope dimidio minoris: quanti subsellia constent, Iu.: navis gratis: quot virorum morte constare victoriam, Cs.: constat leviori belua sumptu, Iu.

    Latin-English dictionary > cōn-stō

  • 7 ex-stō or extō

        ex-stō or extō —, —, āre,    to stand out, stand forth, project, protrude, extend above, tower: (milites) cum capite solo ex aquā exstarent, Cs.: super aequora celso collo, O.: summo pectore, Cs.: ferrum de pectore, O. — Fig., to be prominent, stand forth, be conspicuous: quo magis id, quod erit illuminatum, exstare videatur.—To appear, be extant, exist, be, be found: auctor doctrinae eius non exstat, L.: Sarmenti domina exstat, still lives, H.: locus exstat, may still be seen, O.: exstant epistulae Philippi: video neminem, cuius non exstet in me suum meritum: quem vero exstet eloquentem fuisse, it is known: apparet atque exstat, utrum... an, etc.

    Latin-English dictionary > ex-stō or extō

  • 8 aeterno

    1.
    aeternō, adv., v. aeternus fin. 3.
    2.
    aeterno, āre, v. a. [aeternus], to perpetuate, to immortalize (rare, perh. extant only in the two foll. exs.): litteris ac laudibus aeternare, Varr. ap. Non. 75, 20: virtutes in aevum, * Hor. C. 4, 14, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > aeterno

  • 9 Atacini

    Ătăcīnus, a, um, adj., pertaining to the river Atax, in Gallia Narbonensis, Atacian: Ătăcīni, ōrum, m., the inhabitants of Gallia Narbonensis, Mel. 2, 5, 2: P. Terentius Varro Atacinus, a poet from that region, flourishing in the time of Cœsar, single fragments of whose writings are yet extant; the author of an Argonautica, Hor. S. 1, 10, 46; cf. Ov. Am. 1, 15, 21; Prop. 3, 32, 85; Stat. S. 2, 7, 77; Quint. 10, 1, 87; Bähr, Röm. Lit. Gesch. p. 128, and Teuffel, Rom. Lit. § 208, 1. (Upon his measure and style, cf. Spald. and Frotsch. ad Quint. l. l.)

    Lewis & Short latin dictionary > Atacini

  • 10 Atacinus

    Ătăcīnus, a, um, adj., pertaining to the river Atax, in Gallia Narbonensis, Atacian: Ătăcīni, ōrum, m., the inhabitants of Gallia Narbonensis, Mel. 2, 5, 2: P. Terentius Varro Atacinus, a poet from that region, flourishing in the time of Cœsar, single fragments of whose writings are yet extant; the author of an Argonautica, Hor. S. 1, 10, 46; cf. Ov. Am. 1, 15, 21; Prop. 3, 32, 85; Stat. S. 2, 7, 77; Quint. 10, 1, 87; Bähr, Röm. Lit. Gesch. p. 128, and Teuffel, Rom. Lit. § 208, 1. (Upon his measure and style, cf. Spald. and Frotsch. ad Quint. l. l.)

    Lewis & Short latin dictionary > Atacinus

  • 11 capitale

    căpĭtālis, e, adj. [caput].
    I.
    Relating to or belonging to the head. In this signif. extant only in the subst. capital, a headdress of priests, Varr. L. L. 5, § 130 Müll.; but, capital linteum quoddam, quo in sacrificiis utebantur, Paul. ex Fest. p. 48 ib. —
    II.
    Transf.
    A.
    Relating to life, by which life is endangered, capital:

    periculum,

    peril of life, Plaut. Trin. 4, 3, 81; id. Rud. 2, 3, 19:

    caedis,

    id. Most. 2, 2, 44:

    morbus,

    endangering life, dangerous, Gell. 16, 13, 5.—
    2.
    Esp. freq. as jurid. t. t. of those crimes which are punishable by death or by the loss of civil rights, capital, v. Dig. 21, 1, 23, § 2; 48, 1, 2:

    accusare aliquem rei capitalis,

    of a capital crime, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68:

    qui in vinculis essent damnati rei capitalis,

    id. Sen. 12, 42:

    cui rei capitalis dies dicta sit,

    Liv. 3, 13, 4:

    reus rerum capitalium,

    Cic. Verr. 2, 2, 39, § 95:

    manifesti rerum capitalium,

    Sall. C. 52 fin.:

    rerum capitalium condemnati,

    id. ib. 36, 2:

    damnati,

    Tac. A. 1, 21 fin.:

    in rerum capitalium quaestionibus,

    Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68:

    crimen,

    id. ib. 2, 5, 9, § 23; Tac. A. 3, 60: facinora, Cic. poët. N. D. 1, 6, 13; cf.

    flagitia,

    Ter. Ad. 4, 7, 5:

    maleficia,

    Dig. 48, 8, 18 pr.:

    judex rei capitalis,

    Quint. 7, 3, 33; Curt. 6, 8, 25; Cic. Dom. 30, 78:

    capitalium rerum vindices,

    Sall. C. 55 al.:

    fraudem admittere,

    Cic. Rab. Perd. 9, 26:

    causae,

    Quint. 8, 3, 14:

    judicia,

    id. 4, 1, 57:

    noxa,

    Liv. 3, 55, 5:

    poenā afficere aliquem,

    Suet. Caes. 48:

    condemnare,

    id. Dom. 14:

    animadversione punire,

    id. Aug. 24:

    supplicio incesta coërcere,

    id. Dom. 8:

    capitale nullum exemplum vindictae,

    Plin. 29, 1, 8, § 18:

    supplicium,

    Curt. 3, 2, 17:

    capitalis locus ubl si quid violatum. est, caput violatoris expiatur,

    Fest. p. 50:

    judicium trium virorum capitalium,

    who had charge of the prisons and of executions, Cic. Or. 46, 156; Liv. 39, 14, 10; 25, 1, 10; cf. id. 32, 26, 17; and the joke of Cic. Fam. 7, 13, 2.—Also subst.: căpĭtal (postAug. sometimes căpĭtāle, as also in poorer MSS. of earlier authors), plur. capitalia, a death ( real or civil), banishment, etc., in consequence of crime:

    capital = facinus quod capitis poenā luitur,

    Fest. p. 37: capital kephalikê timôria, Vet. Gloss.
    (α).
    Capital facere, Plaut. Men. 1, 1, 16; id. Merc. 3, 4, 26: scimus capital esse irascier, Lucil. ap. Non. p. 38, 17:

    quique non paruerit capital esto,

    Cic. Leg. 2, 8, 21; id. Inv. 2, 31, 96:

    praesidio decedere apud Romanos capital esse,

    Liv. 24, 37, 9 Gronov.; Mel. 1, 9, 7 Tzschuck; Curt. 8, 4, 17; 8, 9, 34; Quint. 9, 2, 67:

    degredi viā capital leges fecere,

    Plin. 12, 14, 32, § 63; 10, 23, 31, § 62; Just. 2, 7, 8; Suet. Calig. 24 Oud. and Wolf; Sil. 13, 155; cf. Front. 4, 6, 3 Oud.—
    (β).
    Capitale:

    capitale est obicere anteacta,

    Quint. 9, 2, 67; Tac. Agr. 2.—
    (γ).
    Plur.:

    capitalia: capitalia vindicanto,

    Cic. Leg. 3, 3, 6:

    capitalia ausi plerique,

    Liv. 26, 40, 17; Suet. Tib. 58.—
    b.
    Trop.:

    inimicus,

    a mortal enemy, Plaut. Poen. 4, 2, 57:

    hostis,

    a deadly enemy, Cic. Cat. 2, 2, 3:

    adversarius,

    id. Fin. 4, 12, 31:

    odium,

    id. Lael. 1, 2:

    ira,

    Hor. S. 1, 7, 13:

    inimicitiae,

    Dig. 17, 1, 23, § 25:

    minae, Cod. 2, 20, 7: oratio,

    very pernicious, dangerous, Cic. Off. 2, 21, 73:

    capitalis et pestifer Antonii reditus,

    id. Phil. 4, 1, 3:

    totius autem injustitiae nulla capitalior quam eorum, etc.,

    id. Off. 1, 13, 41:

    nulla capitalior pestis quam, etc.,

    id. Sen. 12, 39.—
    B.
    That is at the head, chief, first in something, pre-eminent, distinguished (rare): capitale vocamus Ingenium sollers (as we often use capital), Ov. F. 3, 839:

    Siculus ille (sc. Philistus) capitalis, creber, acutus, etc.,

    a writer of the first rank, Cic. Q. Fr. 2, 11 (13), 4: jocus, a capital joke, Treb. XXX. Tyrann. 10. — Comp.:

    hoc autem erat capitalior, quod, etc.,

    more important, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170.—Hence, adv.: căpĭtālĭter, mortally, capitally:

    lacessere,

    Plin. Ep. 1, 5, 4:

    odisse,

    mortally, Amm. 21, 16, 11.—Esp.,
    2.
    As judicial t. t., of punishments, capitally, so as to affect life or citizenship, Cod. Th. 3, 14, 1; Veg. Mil. 2, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > capitale

  • 12 capitalis

    căpĭtālis, e, adj. [caput].
    I.
    Relating to or belonging to the head. In this signif. extant only in the subst. capital, a headdress of priests, Varr. L. L. 5, § 130 Müll.; but, capital linteum quoddam, quo in sacrificiis utebantur, Paul. ex Fest. p. 48 ib. —
    II.
    Transf.
    A.
    Relating to life, by which life is endangered, capital:

    periculum,

    peril of life, Plaut. Trin. 4, 3, 81; id. Rud. 2, 3, 19:

    caedis,

    id. Most. 2, 2, 44:

    morbus,

    endangering life, dangerous, Gell. 16, 13, 5.—
    2.
    Esp. freq. as jurid. t. t. of those crimes which are punishable by death or by the loss of civil rights, capital, v. Dig. 21, 1, 23, § 2; 48, 1, 2:

    accusare aliquem rei capitalis,

    of a capital crime, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68:

    qui in vinculis essent damnati rei capitalis,

    id. Sen. 12, 42:

    cui rei capitalis dies dicta sit,

    Liv. 3, 13, 4:

    reus rerum capitalium,

    Cic. Verr. 2, 2, 39, § 95:

    manifesti rerum capitalium,

    Sall. C. 52 fin.:

    rerum capitalium condemnati,

    id. ib. 36, 2:

    damnati,

    Tac. A. 1, 21 fin.:

    in rerum capitalium quaestionibus,

    Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68:

    crimen,

    id. ib. 2, 5, 9, § 23; Tac. A. 3, 60: facinora, Cic. poët. N. D. 1, 6, 13; cf.

    flagitia,

    Ter. Ad. 4, 7, 5:

    maleficia,

    Dig. 48, 8, 18 pr.:

    judex rei capitalis,

    Quint. 7, 3, 33; Curt. 6, 8, 25; Cic. Dom. 30, 78:

    capitalium rerum vindices,

    Sall. C. 55 al.:

    fraudem admittere,

    Cic. Rab. Perd. 9, 26:

    causae,

    Quint. 8, 3, 14:

    judicia,

    id. 4, 1, 57:

    noxa,

    Liv. 3, 55, 5:

    poenā afficere aliquem,

    Suet. Caes. 48:

    condemnare,

    id. Dom. 14:

    animadversione punire,

    id. Aug. 24:

    supplicio incesta coërcere,

    id. Dom. 8:

    capitale nullum exemplum vindictae,

    Plin. 29, 1, 8, § 18:

    supplicium,

    Curt. 3, 2, 17:

    capitalis locus ubl si quid violatum. est, caput violatoris expiatur,

    Fest. p. 50:

    judicium trium virorum capitalium,

    who had charge of the prisons and of executions, Cic. Or. 46, 156; Liv. 39, 14, 10; 25, 1, 10; cf. id. 32, 26, 17; and the joke of Cic. Fam. 7, 13, 2.—Also subst.: căpĭtal (postAug. sometimes căpĭtāle, as also in poorer MSS. of earlier authors), plur. capitalia, a death ( real or civil), banishment, etc., in consequence of crime:

    capital = facinus quod capitis poenā luitur,

    Fest. p. 37: capital kephalikê timôria, Vet. Gloss.
    (α).
    Capital facere, Plaut. Men. 1, 1, 16; id. Merc. 3, 4, 26: scimus capital esse irascier, Lucil. ap. Non. p. 38, 17:

    quique non paruerit capital esto,

    Cic. Leg. 2, 8, 21; id. Inv. 2, 31, 96:

    praesidio decedere apud Romanos capital esse,

    Liv. 24, 37, 9 Gronov.; Mel. 1, 9, 7 Tzschuck; Curt. 8, 4, 17; 8, 9, 34; Quint. 9, 2, 67:

    degredi viā capital leges fecere,

    Plin. 12, 14, 32, § 63; 10, 23, 31, § 62; Just. 2, 7, 8; Suet. Calig. 24 Oud. and Wolf; Sil. 13, 155; cf. Front. 4, 6, 3 Oud.—
    (β).
    Capitale:

    capitale est obicere anteacta,

    Quint. 9, 2, 67; Tac. Agr. 2.—
    (γ).
    Plur.:

    capitalia: capitalia vindicanto,

    Cic. Leg. 3, 3, 6:

    capitalia ausi plerique,

    Liv. 26, 40, 17; Suet. Tib. 58.—
    b.
    Trop.:

    inimicus,

    a mortal enemy, Plaut. Poen. 4, 2, 57:

    hostis,

    a deadly enemy, Cic. Cat. 2, 2, 3:

    adversarius,

    id. Fin. 4, 12, 31:

    odium,

    id. Lael. 1, 2:

    ira,

    Hor. S. 1, 7, 13:

    inimicitiae,

    Dig. 17, 1, 23, § 25:

    minae, Cod. 2, 20, 7: oratio,

    very pernicious, dangerous, Cic. Off. 2, 21, 73:

    capitalis et pestifer Antonii reditus,

    id. Phil. 4, 1, 3:

    totius autem injustitiae nulla capitalior quam eorum, etc.,

    id. Off. 1, 13, 41:

    nulla capitalior pestis quam, etc.,

    id. Sen. 12, 39.—
    B.
    That is at the head, chief, first in something, pre-eminent, distinguished (rare): capitale vocamus Ingenium sollers (as we often use capital), Ov. F. 3, 839:

    Siculus ille (sc. Philistus) capitalis, creber, acutus, etc.,

    a writer of the first rank, Cic. Q. Fr. 2, 11 (13), 4: jocus, a capital joke, Treb. XXX. Tyrann. 10. — Comp.:

    hoc autem erat capitalior, quod, etc.,

    more important, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170.—Hence, adv.: căpĭtālĭter, mortally, capitally:

    lacessere,

    Plin. Ep. 1, 5, 4:

    odisse,

    mortally, Amm. 21, 16, 11.—Esp.,
    2.
    As judicial t. t., of punishments, capitally, so as to affect life or citizenship, Cod. Th. 3, 14, 1; Veg. Mil. 2, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > capitalis

  • 13 capitaliter

    căpĭtālis, e, adj. [caput].
    I.
    Relating to or belonging to the head. In this signif. extant only in the subst. capital, a headdress of priests, Varr. L. L. 5, § 130 Müll.; but, capital linteum quoddam, quo in sacrificiis utebantur, Paul. ex Fest. p. 48 ib. —
    II.
    Transf.
    A.
    Relating to life, by which life is endangered, capital:

    periculum,

    peril of life, Plaut. Trin. 4, 3, 81; id. Rud. 2, 3, 19:

    caedis,

    id. Most. 2, 2, 44:

    morbus,

    endangering life, dangerous, Gell. 16, 13, 5.—
    2.
    Esp. freq. as jurid. t. t. of those crimes which are punishable by death or by the loss of civil rights, capital, v. Dig. 21, 1, 23, § 2; 48, 1, 2:

    accusare aliquem rei capitalis,

    of a capital crime, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68:

    qui in vinculis essent damnati rei capitalis,

    id. Sen. 12, 42:

    cui rei capitalis dies dicta sit,

    Liv. 3, 13, 4:

    reus rerum capitalium,

    Cic. Verr. 2, 2, 39, § 95:

    manifesti rerum capitalium,

    Sall. C. 52 fin.:

    rerum capitalium condemnati,

    id. ib. 36, 2:

    damnati,

    Tac. A. 1, 21 fin.:

    in rerum capitalium quaestionibus,

    Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68:

    crimen,

    id. ib. 2, 5, 9, § 23; Tac. A. 3, 60: facinora, Cic. poët. N. D. 1, 6, 13; cf.

    flagitia,

    Ter. Ad. 4, 7, 5:

    maleficia,

    Dig. 48, 8, 18 pr.:

    judex rei capitalis,

    Quint. 7, 3, 33; Curt. 6, 8, 25; Cic. Dom. 30, 78:

    capitalium rerum vindices,

    Sall. C. 55 al.:

    fraudem admittere,

    Cic. Rab. Perd. 9, 26:

    causae,

    Quint. 8, 3, 14:

    judicia,

    id. 4, 1, 57:

    noxa,

    Liv. 3, 55, 5:

    poenā afficere aliquem,

    Suet. Caes. 48:

    condemnare,

    id. Dom. 14:

    animadversione punire,

    id. Aug. 24:

    supplicio incesta coërcere,

    id. Dom. 8:

    capitale nullum exemplum vindictae,

    Plin. 29, 1, 8, § 18:

    supplicium,

    Curt. 3, 2, 17:

    capitalis locus ubl si quid violatum. est, caput violatoris expiatur,

    Fest. p. 50:

    judicium trium virorum capitalium,

    who had charge of the prisons and of executions, Cic. Or. 46, 156; Liv. 39, 14, 10; 25, 1, 10; cf. id. 32, 26, 17; and the joke of Cic. Fam. 7, 13, 2.—Also subst.: căpĭtal (postAug. sometimes căpĭtāle, as also in poorer MSS. of earlier authors), plur. capitalia, a death ( real or civil), banishment, etc., in consequence of crime:

    capital = facinus quod capitis poenā luitur,

    Fest. p. 37: capital kephalikê timôria, Vet. Gloss.
    (α).
    Capital facere, Plaut. Men. 1, 1, 16; id. Merc. 3, 4, 26: scimus capital esse irascier, Lucil. ap. Non. p. 38, 17:

    quique non paruerit capital esto,

    Cic. Leg. 2, 8, 21; id. Inv. 2, 31, 96:

    praesidio decedere apud Romanos capital esse,

    Liv. 24, 37, 9 Gronov.; Mel. 1, 9, 7 Tzschuck; Curt. 8, 4, 17; 8, 9, 34; Quint. 9, 2, 67:

    degredi viā capital leges fecere,

    Plin. 12, 14, 32, § 63; 10, 23, 31, § 62; Just. 2, 7, 8; Suet. Calig. 24 Oud. and Wolf; Sil. 13, 155; cf. Front. 4, 6, 3 Oud.—
    (β).
    Capitale:

    capitale est obicere anteacta,

    Quint. 9, 2, 67; Tac. Agr. 2.—
    (γ).
    Plur.:

    capitalia: capitalia vindicanto,

    Cic. Leg. 3, 3, 6:

    capitalia ausi plerique,

    Liv. 26, 40, 17; Suet. Tib. 58.—
    b.
    Trop.:

    inimicus,

    a mortal enemy, Plaut. Poen. 4, 2, 57:

    hostis,

    a deadly enemy, Cic. Cat. 2, 2, 3:

    adversarius,

    id. Fin. 4, 12, 31:

    odium,

    id. Lael. 1, 2:

    ira,

    Hor. S. 1, 7, 13:

    inimicitiae,

    Dig. 17, 1, 23, § 25:

    minae, Cod. 2, 20, 7: oratio,

    very pernicious, dangerous, Cic. Off. 2, 21, 73:

    capitalis et pestifer Antonii reditus,

    id. Phil. 4, 1, 3:

    totius autem injustitiae nulla capitalior quam eorum, etc.,

    id. Off. 1, 13, 41:

    nulla capitalior pestis quam, etc.,

    id. Sen. 12, 39.—
    B.
    That is at the head, chief, first in something, pre-eminent, distinguished (rare): capitale vocamus Ingenium sollers (as we often use capital), Ov. F. 3, 839:

    Siculus ille (sc. Philistus) capitalis, creber, acutus, etc.,

    a writer of the first rank, Cic. Q. Fr. 2, 11 (13), 4: jocus, a capital joke, Treb. XXX. Tyrann. 10. — Comp.:

    hoc autem erat capitalior, quod, etc.,

    more important, Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170.—Hence, adv.: căpĭtālĭter, mortally, capitally:

    lacessere,

    Plin. Ep. 1, 5, 4:

    odisse,

    mortally, Amm. 21, 16, 11.—Esp.,
    2.
    As judicial t. t., of punishments, capitally, so as to affect life or citizenship, Cod. Th. 3, 14, 1; Veg. Mil. 2, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > capitaliter

  • 14 Columella

    1.
    cŏlŭmella (in MSS. often cŏlum-nella), ae, f. dim. [columna, columen], a small column, a pillar, Cato, R. R. 20, 1; 22, 2; Cic. Leg. 2, 26, 66; id. Tusc. 5, 23, 65; Caes. B. C. 2, 10.—
    B.
    The foot or pedestal of a catapult, Vitr. 10, 15.—
    II.
    Trop., a pillar, support, prop (cf. columen), Lucil. ap. Don. Ter. Phorm. 2, 1, 57.
    2.
    Cŏlŭmella, ae, m., a Roman cognomen in the gens Junia; so,
    I.
    M. Junius Moderatus Columella, of Hispania Bœtica, uncle of the following.
    II.
    L. Junius Moderatus Columella, a well-known writer on husbandry, in the first century of the Christian era. He was of Gades, and a companion of Seneca and Celsus; his writings, De Re Rustica and De Arboribus, are yet extant; v. Schneid. Scriptt. Rei Rust. II. 2 praef.; Col. 7, 2, 4; 7, 10, 185; Plin. 8, 41, 63, § 153; 17, 9, 6, §§ 51 and 52; Pall. 1, 19, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Columella

  • 15 columella

    1.
    cŏlŭmella (in MSS. often cŏlum-nella), ae, f. dim. [columna, columen], a small column, a pillar, Cato, R. R. 20, 1; 22, 2; Cic. Leg. 2, 26, 66; id. Tusc. 5, 23, 65; Caes. B. C. 2, 10.—
    B.
    The foot or pedestal of a catapult, Vitr. 10, 15.—
    II.
    Trop., a pillar, support, prop (cf. columen), Lucil. ap. Don. Ter. Phorm. 2, 1, 57.
    2.
    Cŏlŭmella, ae, m., a Roman cognomen in the gens Junia; so,
    I.
    M. Junius Moderatus Columella, of Hispania Bœtica, uncle of the following.
    II.
    L. Junius Moderatus Columella, a well-known writer on husbandry, in the first century of the Christian era. He was of Gades, and a companion of Seneca and Celsus; his writings, De Re Rustica and De Arboribus, are yet extant; v. Schneid. Scriptt. Rei Rust. II. 2 praef.; Col. 7, 2, 4; 7, 10, 185; Plin. 8, 41, 63, § 153; 17, 9, 6, §§ 51 and 52; Pall. 1, 19, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > columella

  • 16 columna

    cŏlumna, ae, f. [root cel- of excello; v. columen, of which it is orig. a collat. form].
    A.
    A projecting object, a column, pillar, post (very freq.), Vitr. 4, 1, 1 sq.; 3, 3; Varr. R. R. 3, 5, 11:

    columnae et templa et porticus sustinent, tamen habent non plus utilitatis quam dignitatis,

    Cic. de Or. 3, 46, 180; id. Verr. 2, 1, 51, §§ 133 and 134; Quint. 5, 13, 40:

    columnae Doricae, Ionicae, Tuscanicae, Corinthiae, Atticae,

    Plin. 36, 22, 56, § 178 sq.; Vitr. 4, 1, 1 sqq.: Rostrata, a column ornamented with beaks of ships, erected in honor of Duellius, the conqueror of the Carthaginians, Quint. 1, 7, 12 Spald.; fragments of the inscription on it are yet extant, v. in the Appendix: Maenia, also absol. Columna, a pillory in the Forum Romanum, where thieves, criminal slaves, and debtors were judged and punished, Cic. Div. in Caecil. 16, 50 Ascon.— Absol.: ad columnam pervenire. Cic. Clu. 13, 39:

    adhaerescere ad columnam,

    id. Sest. 8, 18; cf. Dict. of Antiq. s. v. columna.— Plur.:

    columnae, as the sign of a bookseller's shop,

    Hor. A. P 373 Orell. ad loc.—From the use of pillars to designate boundaries of countries:

    Columnae Protei = fines Aegypti,

    Verg. A. 11, 262; and:

    Columnae Herculis, i. e. Calpe et Abyla,

    Mel. 1, 5, 3; 2, 6, 8; Plin. 3, prooem. § 4; Tac. G. 34.—Prov.:

    incurrere amentem in columnas,

    Cic. Or. 67, 224.—
    * 2.
    Trop., a pillar, support; of Augustus, Hor. C. 1, 35, 14.—
    3.
    Transf., of objects resembling a pillar; so,
    a.
    Of the arm (comice):

    ecce autem aedificat: columnam mento suffigit suo,

    Plaut. Mil. 2, 2, 54. —
    b.
    A water-spout, Lucr. 6, 426; 6, 433; Plin. 2, 49, 50, § 134.—
    c.
    Of fire, a meteor, Sen. Q. N. 7, 20, 2; cf.

    of the pillar of cloud and of fire which guided the Exodus,

    Vulg. Exod. 13, 21 sq. —
    d.
    Membrum virile, Mart. 6, 49; 11, 51; Auct. Priap. 9, 8.—
    e.
    Narium recta pars eo quod aequaliter sit in longitudine et rotunditate porrecta, columna vocatur, Isid. Orig. 11, 1, 48.—
    * B.
    The top, summit; so only once of the dome of heaven, Cic. poët. Div. 1, 12, 21; cf. columen.

    Lewis & Short latin dictionary > columna

  • 17 exstans

    ex-sto ( ext-), āre, v. n. ( part. fut. exstaturus, Plin. 17, 22, 35, § 7; Pand. 47, 2, 78 al.), to stand out or forth, to project, to stand above.
    I.
    Prop.:

    (milites) cum capite solo ex aqua exstarent,

    Caes. B. G. 5, 18, 5;

    for which: super aequora celso collo,

    Ov. M. 11, 358:

    aquis (navis),

    id. Tr. 5, 11, 14; cf. absol., Caes. B. C. 1, 62, 2:

    ferrum de pectore,

    Ov. M. 9 128:

    de arbore (surculus),

    Col. 5, 11, 5:

    ossa sub incurvis lumbis,

    Ov. M. 8, 807:

    aedificia modice ab humo exstantia,

    Plin. 6, 22, 24, § 89:

    paulum supra terram,

    Gell. 19, 13, 3.— Poet. with acc.:

    aliquem,

    to overtop, Stat. S. 1, 2, 116.—
    B.
    Trop. (syn.: emineo, eniteo), to be prominent, stand forth, be conspicuous:

    quo magis id, quod erit illuminatum. exstare atque eminere videatur,

    Cic. de Or. 3, 26, 101:

    haec enitere et exstare aliquatenus,

    Quint. 8, 5, 29:

    arma tubaeque sonent, vox et tua noctibus exstet,

    predominate, be heard above, Val. Fl. 5, 252.—
    II.
    Meton. (causa pro effectu), to be visible, show itself, appear; [p. 705] to be extant, to exist, to be (most freq., esp. of inanim. and abstr. subjects):

    hominum nemo exstat, qui, etc.,

    Plaut. Trin. 2, 4, 142:

    auctor doctrinae ejus non exstat,

    Liv. 1, 18, 2. pecunia, cujus auctor non exstat, Quint. 7, 2, 57:

    Sarmenti domina exstat,

    still lives, Hor. S. 1, 5, 55:

    exstant hujus fortitudinis impressa vestigia,

    Cic. Balb. 5, 13:

    exstant epistolae Philippi ad Alexandrum,

    id. Off. 2, 14, 48:

    litterae,

    id. Inv. 1, 39, 70:

    leges,

    id. Rep. 5, 2 fin.:

    orationes,

    Quint. 10, 7, 30: clarorum virorum non minus otii quam negotii rationem exstare oportere, Cato ap. Cic. Planc. 27, 66:

    sine oculis non potest exstare officium et munus oculorum,

    Cic. Div. 1, 32, 71; 2, 52, 107:

    video hoc in numero neminem, cujus non exstet in me suum meritum,

    id. Planc. 1, 2:

    studium nostrum,

    id. Fam. 1, 8, 7.—
    (β).
    Impers., with a subject or rel.-clause (very rare):

    quem vero exstet et de quo sit memoriae proditum eloquentem fuisse, etc.,

    Cic. Brut. 15, 57:

    apparet atque exstat, utrum simus earum (artium) rudes an didicerimus,

    id. de Or. 1, 16, 72 —Hence, ex-stans, ntis, P. a., projecting, prominent; comp. partes exstantiores, Cael. Aur. Tard. 5, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > exstans

  • 18 exsto

    ex-sto ( ext-), āre, v. n. ( part. fut. exstaturus, Plin. 17, 22, 35, § 7; Pand. 47, 2, 78 al.), to stand out or forth, to project, to stand above.
    I.
    Prop.:

    (milites) cum capite solo ex aqua exstarent,

    Caes. B. G. 5, 18, 5;

    for which: super aequora celso collo,

    Ov. M. 11, 358:

    aquis (navis),

    id. Tr. 5, 11, 14; cf. absol., Caes. B. C. 1, 62, 2:

    ferrum de pectore,

    Ov. M. 9 128:

    de arbore (surculus),

    Col. 5, 11, 5:

    ossa sub incurvis lumbis,

    Ov. M. 8, 807:

    aedificia modice ab humo exstantia,

    Plin. 6, 22, 24, § 89:

    paulum supra terram,

    Gell. 19, 13, 3.— Poet. with acc.:

    aliquem,

    to overtop, Stat. S. 1, 2, 116.—
    B.
    Trop. (syn.: emineo, eniteo), to be prominent, stand forth, be conspicuous:

    quo magis id, quod erit illuminatum. exstare atque eminere videatur,

    Cic. de Or. 3, 26, 101:

    haec enitere et exstare aliquatenus,

    Quint. 8, 5, 29:

    arma tubaeque sonent, vox et tua noctibus exstet,

    predominate, be heard above, Val. Fl. 5, 252.—
    II.
    Meton. (causa pro effectu), to be visible, show itself, appear; [p. 705] to be extant, to exist, to be (most freq., esp. of inanim. and abstr. subjects):

    hominum nemo exstat, qui, etc.,

    Plaut. Trin. 2, 4, 142:

    auctor doctrinae ejus non exstat,

    Liv. 1, 18, 2. pecunia, cujus auctor non exstat, Quint. 7, 2, 57:

    Sarmenti domina exstat,

    still lives, Hor. S. 1, 5, 55:

    exstant hujus fortitudinis impressa vestigia,

    Cic. Balb. 5, 13:

    exstant epistolae Philippi ad Alexandrum,

    id. Off. 2, 14, 48:

    litterae,

    id. Inv. 1, 39, 70:

    leges,

    id. Rep. 5, 2 fin.:

    orationes,

    Quint. 10, 7, 30: clarorum virorum non minus otii quam negotii rationem exstare oportere, Cato ap. Cic. Planc. 27, 66:

    sine oculis non potest exstare officium et munus oculorum,

    Cic. Div. 1, 32, 71; 2, 52, 107:

    video hoc in numero neminem, cujus non exstet in me suum meritum,

    id. Planc. 1, 2:

    studium nostrum,

    id. Fam. 1, 8, 7.—
    (β).
    Impers., with a subject or rel.-clause (very rare):

    quem vero exstet et de quo sit memoriae proditum eloquentem fuisse, etc.,

    Cic. Brut. 15, 57:

    apparet atque exstat, utrum simus earum (artium) rudes an didicerimus,

    id. de Or. 1, 16, 72 —Hence, ex-stans, ntis, P. a., projecting, prominent; comp. partes exstantiores, Cael. Aur. Tard. 5, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > exsto

  • 19 Sidonius

    1.
    Sīdŏnĭus, i, m., a proper name; so, C. Sollius Sidonius Apollinaris, a Christian writer in the middle of the fifth century, whose Carmina and Epistolae are still extant; v. Bähr, Röm. Lit. § 291.
    2.
    Sīdō̆nĭus, a, um, v. Sidon, A.

    Lewis & Short latin dictionary > Sidonius

  • 20 Silius

    1.
    P. Silius Nerva, a proprœtor in Bithynia and Pontus, to whom are addressed the letters Cic. Fam. 13, 47, and 61 sqq.; cf. id. Att. 10, 13, 3.—
    2.
    T. Silius, a military tribune under Cœsar, Caes. B. G. 3, 7 fin.
    3.
    C. Silius Italicus, a celebrated Roman poet in the latter half of the first century of the Christian era, author of a poem still extant, called Punica, Plin. Ep. 3, 7; Mart. 4, 14, 1; v. Bähr, Röm. Lit. 9, § 63 sq.—Hence, Sīlĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Silius, Silian:

    villa, negotium,

    Cic. Att. 12, 27; cf. id. ib. 12, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > Silius

См. также в других словарях:

  • extant — adjective formal still existing in spite of being very old: Few of the manuscripts are extant …   Longman dictionary of contemporary English

  • Extant taxon — Extant is a term commonly used to refer to taxa (such as species, genera or families) that are still in existence (living). The term extant contrasts with extinct . For example, Brandt s Cormorant is an extant species, while the Spectacled… …   Wikipedia

  • extant — used to mean just ‘existing’, so that heresy, fashion, roads, etc. could all be extant. Now, it means ‘continuing to exist’, i.e. having withstood the ravages of time, so that ancient texts, fossils, species, literature, organisms, old churches,… …   Modern English usage

  • extant — [[t]ekstæ̱nt, e̱kstənt[/t]] ADJ If something is extant, it is still in existence, in spite of being very old. [FORMAL] Two fourteenth century manuscripts of this text are still extant... The oldest extant document is dated 1492. Syn: surviving …   English dictionary

  • extant — /ek steuhnt, ik stant /, adj. 1. in existence; still existing; not destroyed or lost: There are only three extant copies of the document. 2. Archaic. standing out; protruding. [1535 45; < L ex(s)tant (s. of ex(s)tans) standing out, prp. of… …   Universalium

  • extant — ex|tant [ıkˈstænt] adj formal [Date: 1500 1600; : Latin; Origin: exstans, present participle of exstare to stand out, exist , from stare to stand ] still existing in spite of being very old ▪ Few of the manuscripts are still extant …   Dictionary of contemporary English

  • List of extant baronetcies — Baronetage of England (1611 1705)King James I erected the hereditary Order of Baronets in England on 22 May 1611, for the settlement of Ireland. He offered the dignity to 200 gentlemen of good birth, with a clear estate of £1,000 a year, on… …   Wikipedia

  • possession are the following: —    • making a PACT with the Devil or demons    • participating in occult or spiritualist rites, including playing with divination devices such as a OUIJA™ or doing automatic writing    • offering or dedicating a child to SATAN    • being the… …   Encyclopedia of Demons and Demonology

  • biblical literature — Introduction       four bodies of written works: the Old Testament writings according to the Hebrew canon; intertestamental works, including the Old Testament Apocrypha; the New Testament writings; and the New Testament Apocrypha.       The Old… …   Universalium

  • KABBALAH — This entry is arranged according to the following outline: introduction general notes terms used for kabbalah the historical development of the kabbalah the early beginnings of mysticism and esotericism apocalyptic esotericism and merkabah… …   Encyclopedia of Judaism

  • arts, East Asian — Introduction       music and visual and performing arts of China, Korea, and Japan. The literatures of these countries are covered in the articles Chinese literature, Korean literature, and Japanese literature.       Some studies of East Asia… …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»